Τα καυτά σημεία της εργασιακής μεταρύθμισης
Οι συζητήσεις για την επικείμενη εργασιακή μεταρρύθμιση , που είναι το καυτό θέμα της δεύτερης αξιολόγησης, εστιάζονται σε 12 σημεία, επί των οποίων έχουν αρχίσει ήδη οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Δυστυχώς, για άλλη μια φορά το θέμα κινείται σε λάθος κατεύθυνση, αφού εστιάζει σε μέτρα αλλαγής της εργασιακής νομοθεσίας (συνδικαλιστικός νόμος, ομαδικές απολύσεις, lock out, διαιτησία) και όχι στον εξορθολογισμό του εργατικού κόστους.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στη Γαλλία που έχει ανοίξει η ίδια συζήτηση, αυτή κινείται στο σωστό πλαίσιο, δηλ. της απελευθέρωσης των απολύσεων, της θέσπισης ανωτάτου ορίου αποζημιώσεων, της μείωσης των αμοιβών για τις υπερωρίες, της γενίκευσης των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών και κυρίως της μείωσης του μη μισθολογικού κόστους (ασφαλιστικές εισφορές, φορολογία εισοδήματος).
Κατά τη γνώμη μας, η ανταγωνιστικότητα των υγιών επιχειρήσεων πλήττεται άμεσα από τις υπέρογκες εργοδοτικές επιβαρύνσεις ασφαλιστικών εισφορών και φόρων (52% – 58%), αλλά και τις ανορθόδοξες μεθόδους, που εφαρμόζουν οι μη βιώσιμες και προβληματικές επιχειρήσεις, και όχι μόνον,που στην πλειονότητά τους καταφεύγουν σε αυτές τις μεθόδους προκειμένου να επιβιώσουν.
Η ίδια εικόνα καταγράφεται και στην πλευρά των εργαζομένων, όπου η σύνδεση της αμοιβής όχι μόνον με την φορολογία, αλλά και τις ασφαλιστικές εισφορές του εργαζομένου, καθιστά ασύμφορη την απασχόληση, ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις εντάσεως εργασίας.
Στο παρελθόν είχε ανοίξει μία συζήτηση για να τεθεί πλαφόν στον εργατικό μισθό και να καταργηθούν οι παράλογες προσαυξήσεις επί των υπερωριών, που τώρα υπολογίζονται ανάλογα με τον αριθμό των ωρών υπερωρίας που πραγματοποιούνται σε ετήσια βάση (άλλο υπερεργασία, άλλο υπερωρία, άλλο υπερωρία άνω των 100 ωρών κλπ), ώστε να μην αυξάνονται με αυτά τα τεχνάσματα οι ασφαλιστικές εισφορές.
Δυστυχώς, κανένα μέτρο δεν συζητείται προς την κατεύθυνση μείωσης των μη μισθολογικών επιβαρύνσεων, που θα αποδέσμευε διαθέσιμους πόρους και θα επηρέαζε πολλαπλασιαστικά την ιδιωτική κατανάλωση και το εθνικό εισόδημα.
Αναμένομε οι συλλογικοί φορείς να ασχοληθούν κάποτε και με την πραγματικά υγιή επιχειρηματικότητα που συνεισφέρει στην ανάπτυξη και όχι με ανύπαρκτα ζητήματα και την διαχείριση της εθνικής μιζέριας.